Bij ons ontdek je in jouw verhaal de sleutel...
...op een deur naar toekomstperspectief.

Je verlangt naar een hoopvolle toekomst, bent moe, vastgelopen, gestrand.
Hoe ga je verder?

Bij het Centrum voor Perspectiefontwikkeling (CVPO) ga je op ontdekkingsreis en ontdek je waar je past en gemist wordt als je er niet bent!

Je ontdekt hoe je in wisselwerking met anderen om kunt gaan zonder jezelf te verliezen.

Je vindt nieuwe energie en toekomstperspectief.

Iets in jou, of in de wereld om je heen,
roept om stroming, om beweging…

Iets in jou, of in de wereld om je heen, roept om stroming, om beweging…

Waarom het CVPO?

We leven in een landschap waar de ene helft van Nederland de andere helft coacht. Wat is er aan de hand dat dat nodig is? Dat is de laag die wij raken. 

Coaching en loopbaanbegeleiding gaan doorgaans uit van maakbaarheid van het leven. De taal is vaak dat je een doel stelt, het bijstelt, je persoonlijke effectiviteit verbetert, jezelf leert verkopen, meer vitaliteit & mentale weerbaarheid ‘bereikt’, ziekteverzuim ‘verlaagt’, en je definitief weer in ‘je kracht komt’. En dat allemaal bij de beste coach van Nederland. Dat bieden wij niet.
Wij bieden meer dan dat, de meest fundamentele perspectiefverbreding die je maar wensen kunt. En die je ook kunt doorgeven aan de mensen om je heen.
Wij bieden iets wat je leven verandert. We horen regelmatig: “het werkt door in alles wat ik doe”.

Wanneer de toekomst op slot zit, verbergt jouw verhaal de sleutel. Wij kraken de code, zodat jouw sleutel de deur opent naar een toekomst vol kleur, ruimte en perspectief.

Met behulp van onze visie en 25 jaar ervaring word je breder, rijker, meer jezelf.

Je ontdekt bij ons...

  • wat jouw intentie is, hoe je daarmee op spanning loopt en wanneer juist niet.
  • wanneer je jezelf kunt zijn en tegelijk in verbinding met anderen kunt staan.
  • waar je van af wilt, wat je in de loop van de tijd bent kwijtgeraakt, welke richting je uit wilt.
  • wat je onder druk zet.
  • hoe jouw situatie is ontstaan.
  • dat je meer kunt betekenen voor de wereld om je heen en dat anderen dat ook ervaren.
We begeleiden je totdat het goed is en je weer verder gaat.

Kom jij ook aan boord?

Krijg een indruk van mensen die al op reis zijn gegaan en de sleutel vonden om hun toekomstperspectief te ontgrendelen!

Dezelfde woorden maar toch een andere taal
 

Ik weet dat ik dezelfde taal spreek als andere mensen maar ze geven er vaak een hele andere lading aan dan ik bedoel. Het lijkt wel of we elkaar totaal niet verstaan. Ze maken er iets compleet anders van of doen iets heel anders dan ik dacht afgesproken te hebben.

Als ik het daar over probeer te hebben ontstaat ongemak, moet ik niet zo moeilijk doen, er niets achter zoeken en ga zo maar door. Mensen doen alsof ik ze persoonlijk aanval maar ik wil het er gewoon over hebben. Het heeft al tot heel veel misverstanden en zelfs conflicten geleid en ik begin me steeds eenzamer te voelen. Met mijn partner heb ik ook regelmatig stevige aanvaringen.

Via een gesprek op een verjaardag kwam ik iemand tegen die me vertelde over het CVPO. Ik heb de website bekeken en zag daar zoveel informatie dat ik gelijk gebeld heb om te kijken of ik met iemand in gesprek kon.

Een week later had ik een check-up gesprek.

In dat gesprek zijn er een hoop kwartjes gevallen. Ik heb ontdekt dat wat ik doe en voor mij logisch is voor anderen totaal anders kan zijn en andersom.

Met sommige vrienden heb ik nu hele andere gesprekken. Dat geldt ook voor mijn partner.

Binnenkort heb ik een intakegesprek om mee te gaan doen aan een programma.

Nick heeft in zijn jeugd nooit geleerd met spanningen om te gaan. Hij kon zich dan terugtrekken in zijn eigen kamer. Nu weet hij zich in een groep geen raad. Dat komt te dichtbij.

De begeleider van Nick heeft hem geholpen om oriëntatieverschillen te herkennen en hoe je daar in praktische situaties mee omgaat. Hij had gewild dat hij dat eerder had geleerd.

Nick is nu vrijwilliger op zijn sportclub om meer onder de mensen te komen en te oefenen in sociale omstandigheden.

Mijn situatie, mijn leven

“Wat voor mijn collega’s professioneel voelt, roept bij mij juist onveiligheid op. Wat mijn collega’s als efficiënt ervaren, voelt voor mij als kil. Wat voor mijn collega’s rust geeft, voelt mij als buitensluiting.

Ik ontdekte dat niet iedereen op dezelfde manier werkt. De één zoekt veiligheid in structuur, de ander in relatie. De één vindt houvast in controle, de ander in openheid.

Die verschillen werden niet besproken en er was ongemerkt een kloof ontstaan. Wat bij mij eerst spanning was, werd vermijding. Wat bij mij eerst vermijding was, werd uitval.

Na allerlei verwijten en gepest van collega’s, kwamen de gesprekken met leidinggevende(n), ziekmelding, gesprekken met P&O en bedrijfsartsen, verplicht thuisblijven, therapie, druk op re-integratie en opnieuw uitval. Toen ben ik bij CVPO terechtgekomen.”

“In het programma ben ik mezelf heel erg tegengekomen. En ik ben gaan herkennen waar ik het bij mezelf moet zoeken en waar niet. En wat ik daar zelf wel en niet aan kan doen. Dat was heftig maar geeft ook heel veel ruimte.

Ik heb extra begeleiding kunnen krijgen en met die hulp ben ik nu in gesprek op mijn werk over of en hoe we samen verder kunnen. Nu heb ik eindelijk, in 5 maanden, een route gevonden om uit de ellende te raken die in de afgelopen 35 jaar is ontstaan.

Ik ben nieuwe dingen gaan uitproberen die bleken te werken en die me zelfvertrouwen en nieuwe houvast geven. En ik begin weer voorzichtig vooruit te kijken. Iets wat door druk om te re-integreren na langdurig thuis zitten, dreigend ontslag, een gevoel van falen en onzekerheid ondenkbaar was.”

“Zondagmiddag, onze kinderen hebben trek. Ze kijken even een filmpje op Netflix. Ik pak 2 bakjes en stop er wat chipjes in. Ik geef 1 bakje aan m’n dochter van 9 en 1 bakje aan m’n zoontje van 4. Ze zitten naast elkaar en beginnen beiden verrukt te eten. Dan wil de jongste een chipje van zijn grote zus en vraagt het aan haar. Zij zegt nee. Hij wil er eentje uit haar bakje pakken en zij wordt nu boos. Ik ga er gelijk naartoe. Op duidelijke toon zeg ik tegen de jongste: “Dit zijn jouw chipjes en die niet. Jij mag uit dit bakje eten.” Zijn zus steekt haar tong naar hem uit. Hij wordt boos en geeft haar een mep. Ze beginnen te kibbelen. Ik pak hem op en zet hem in de andere hoek van de bank neer: “Zo, en nu blijf jij hier zitten en jullie blijven van elkaar af!” Het gekibbel gaat door en de rust is ver te zoeken.

Hoe het anders kan maak ik een week later mee.

Nadat ik de kinderen allebei hun bakje met chipjes geef, verlaat ik de kamer. Mijn Filipijnse partner blijft in de kamer en zit op de andere bank. De kinderen beginnen wederom gretig aan hun chipjes. De kleine man van 4 probeert een chipje te pakken van zijn zus en zij wordt boos. Mijn partner zegt met een kalme en vriendelijke stem vanaf de andere bank: “Atè (‘grote zus’), just share with your brother huh?” De oudste zucht geïrriteerd. Haar papa zegt, nog steeds rustig: “It’s okay atè, just give him one.” Met enige tegenzin geeft ze haar broertje een chipje. “Dank je” en even later pakt hij een chipje uit zijn bakje: “Wil je deze van mij?” Zijn zus pakt het aan en eet het op. Even later vraagt zij of hij soms nog een chipje van haar wil. De irritatie uit haar stem is verdwenen en haar stem klinkt lief. Zo delen ze de rest van hun chipjes samen tot het laatste chipje: “Hier, jij mag deze.” De wisselwerking tussen de kinderen leidt op deze manier tot verbinding en harmonie.”

Tijdens het doorlopen van een CVPO-programma ga je zien hoe je eigen opvoeding samenhangt met hoe je gewend bent om te gaan met je eigen kinderen. Je gaat merken welke vormen van betekenisgeving in jouw opvoeding minder of afwezig zijn en dat voor opvoeden alle vormen van betekenisgeving nodig zijn. Jonge kinderen leren vooral in een evolutionaire-groepssociale vorm. Hoe doe je dat?

Voor de Filipijnse man in bovenstaand verhaal is delen vanzelfsprekend. Je deelt met je kinderen, ouders, neefjes, nichtjes, ooms, tantes, vrienden, en zij delen met jou. Het geeft harmonie. Hij laat zien hoe je deelt in zijn gedrag, zijn kinderen nemen dat over. Hij is opgegroeid in een groepssociale-evolutionaire cultuur.

Zijn partner, die dit verhaal vertelde, probeerde rust te scheppen met argumenten en regels en macht. Het gaf een machtsstrijd waarin het eigenbelang voorop kwam te staan. Ze wilde controleren en regelen. Zij is opgegroeid in Nederland in een rationeel-zelfreferentiële cultuur.

Bij het CVPO krijg je er zicht op hoe je jonge kinderen al deze vormen aanleert.

Gedachten die door mijn hoofd spoken:

“Help, ik loop vast op mijn werk, ik gedraag me ongepast, onprofessioneel, ik krijg last van kribbigheid, ik herken mezelf niet op mijn werk, ik voel me gediscrimineerd. Ik kan het niet bespreekbaar maken want met een “label” spreek ik plots vanuit ongelijkwaardigheid en het lijkt alsof ik me moet verdedigen… ik weet niet meer hoe ik me staande moet houden.

En wat als deze situatie stukloopt? Waar pas ik dan wel? Het gevoel van ‘misfit’ zijn wordt steeds groter en ik zie mezelf in een ‘looser-huispak’ op de bank zitten en naar pillen grijpen. En daar komen ook conflicten, juridische kwesties, mediation enzo bij…”

Een check-up gesprek heeft me uit mijn negatieve spiraal gehaald. Ik ben er nog lang niet, maar wat een verademing! 

Eindelijk even geen dwang. De tranen van opluchting stromen regelmatig over mijn wangen.

Ik wil graag meedoen aan een programma bij het CVPO en kijk nu met mijn werkgever hoe dat financieel geregeld kan worden.

Sander werkt in een verpleeghuis en kwam ontdaan terug van een bijeenkomst. Het ging over het hoge aantal mensen met decubitus (doorligplekken), een enorm pijnlijke aandoening. De directie had de conclusie getrokken dat er op een verkeerde manier gewerkt werd.

De oplossing werd gezocht in een nieuw kwaliteitssysteem met strengere voorschriften en meer verslaglegging. Dan zou er in korte tijd veel minder decubitus zijn.

Tijdens de pauze raakten ze erover in gesprek of dit wel de goede aanpak was. Waarom hadden ze het tot nu toe niet op een persoonlijkere, menselijke manier voor elkaar gekregen?

Sander zag dat de werkdruk alleen maar toenam, dat mensen uitvielen, ze steeds meer met steeds minder mensen moesten doen en dat het eind ervan niet in zicht kwam.

Toen Sander kennis maakte met oriëntaties, begreep hij dat de directie vanuit een functionele, rationele ordening naar decubitus keek en hij vanuit een menselijk, sociaal perspectief. En hij kon de verschillen opeens plaatsen.

Hij ontdekte ook hoe groot de invloed van een omgeving is. Hij zag dat de omstandigheden in het verpleeghuis ervoor zorgden dat het menselijke, sociale perspectief geen kans kreeg.

Hij weet nu hoe hij moet kiezen om een match te vinden tussen zijn oriëntatie en werkomstandigheden. Dat helpt hem ook bij de selectie van sollicitanten.

Samira groeide op in een omgeving waar mensen alles samen deelden. De groep is er belangrijker dan het individu. Inmiddels werkt ze in een land waar mensen veel individualistischer ingesteld zijn. Ze doet daarin mee, maar het is niet haar natuurlijke houding.

Wat voor haar gewoon en logisch is, wordt vaak niet begrepen of afgekeurd.

In de groepen die we begeleiden zitten regelmatig mensen met verschillende culturele achtergronden. De situatie van Samira komt vaak voor. Mensen in die situatie gedragen zich vaak terughoudend en afwachtend. Dat verdwijnt zodra ze woorden krijgen voor wat ze al tijden voelden en zien. Erachter komen dat onbegrip en spanning vaak niet persoonlijk is, maar voortkomt uit cultuurverschillen is dan een verademing.